زندانی زندان خویشتن

روزی روزگاری یکی را دستگیر می کنند و می برند داخل زندان غل و زنجیر می کنند. مدت محکومیتش نیز نامعلوم بوده است. او همواره در رویای آزادی زندگی می کرده و برای خود نقشه میکشیده که چگونه فرار کند تا به رویای خود برسد
در این میان هم بندی پیدا می کند... این هم بند شروع می کند از تصورات خود در مورد دنیای بیرون گفتن... او میگوید در دنیای آزاد همه تفنگ دارند, بخاطر هیچ و پوچ همدیگر را می کشند. هزاران چیز بد دیگر و … خلاصه امنیت نیست... این زندانی ما هم که تصور می کرده او تازه از دنیای بیرون به زندان آمده و بهتر از او می داند که در بیرون چه خبر است گوش می کند، اما در ابتدا نمی پذیرد...

با گذشت زمان کم کم حرفهای این تازه وارد اثر می کند و این زندانی ما رویاهایش برای آزادی فرو می ریزد... پیش خود می اندیشد که اینجا بد است، اما بیرون بد تر است.
او دیگر از دنیای آزاد می ترسید و ترسش درونی شد. او دیگر زندانی بودن را ترجیح می داد.
دیگر برای زندان بانان خود دردسر ایجاد نمی کرد. دیگر رویا نداشت دیگر برای آزادی خوابی
نمی دید. او از یک انسان آزاد تبدیل شد به آنکه خود قبل از هر چیز زندانی خود است.
او دیگر زندانی زندان نبود، او اسیر ذهنیات و تصورات خود شده بود،

چرا که او دیگر رویای آزادی هم نداشت...

---